Në shkencat sociale, një fenomeni X i shtohet prapashtesa -ist, për të treguar anën politike të tij dhe për rrjedhojë i shtohet epitetit të një individi i cili dëshiron ta promovojë fenomenin politik. Përshembul: liberal –liberalist, postmodern – postmodernist, paqe – pacifist, etj. Kështu, edhe në rastin e homoseksualëve, duhet të ndajmë fenomenin e homoseksualitetit, nga fenomeni i homoseksualizmit. Kjo, pasi homoseksualistët, janë mështetësit e homoseksualitetit dhe ata që kërkojnë ta promovojnë, ndërsa homoseksuali është ai që jodomosdoshmërisht dëshiron ta bëjë çështje të politikes këtë karakteristikë të vetën. ë
HOMOSEKSUALISTI SI MBINJERI.
Teksa kaloja një ditë në një kryqëzim të Bllokut, qendrës dinamike të Tiranës, më ndali një pemë e cila më foli shumë fuqishëm. Në pemë ishte ngulur një tabak që thoshte: “HOMOFOBIA ËSHTË SËMUNDJE SHOQËRORE”. U shokova! (politikisht). Kjo ishte pastërtisht një punë e homoseksualistëve, dhe jo domosdoshmërisht e homoseksualëve. Pak ditë më pare kisha lexuar se ata duan ta bëjnë sërish GAY PARADE-n e tyre. Mirëpo për fatkeqësinë e homoseksualistëve, ka edhe njerëz që lexojnë në këtë botë, dhe kujtdo që do të ishte aty, do tí qe kujtuar 1984-a e George Orëell-it. Në këtë roman-traktat, përshkruhet një diktaturë e shkallës më të egër, e cila përdorte 3 slogane kryesore: 1- LUFTA ËSHTË PAQE! 2- LIRIA ËSHTË SKLLAVËRI! 3- INJORANCA ËSHTË FORCË!. Në rrefimin e këtij romani, këto slogane ku qartazi duket jo vetëm artificialiteti i barazimit, por mbi të gjitha absurditeti logjik, përdoreshin si teknika për lavazhin e trurit. Literatura politike na mëson se rregulli numër 1 i diktaturave është ribërja e logjikës. Ajo që komunizmi përshembull e quante “Njjeriu i ri socialist”. Pra një individ i cili i mposht instiktet natyrore dhe arsyen e vet, dhe verberisht i beson vetem sloganeve të partisë. Praktikisht “HOMOFOBIA ËSHTË SEMUNDJE SHOQËRORE” implikon se homoseksualizmi është shëndet shoqëror. Kështu në te pavetëdijshmen tonë, të publikut, na nxitet ideja se homoseksualizmi është jo vetëm diçka normale, por madje edhe e shëndetshme. Lë të marrim sa për ilustrim gjithë doktrinën filozofike të Nietzsche-s. Tek “Shndërrimi it ë gjitha vlerave”, ai thotë se Sokrati ishte krimineli i parë i njerëzimit, sepse i mësoi njerëzve silogjizmën, pra mjetin kryesor të arsyetimit përmes deduksionit. Ajo që Nietzsche-ja predikonte ishte njeriu iracional, ai që bën ç’të dojë dhe nuk mendon për pasojat. Ky, thoshte Nietzsche-ja ishte niveli më i lartë i njeriut apo ndryshe MBINJERIU. Mbinjeriu ishte pra individi i cili maksimizon pafundësisht lirinë e vet, duke as mos i çuar ndërmend pasojat e veprimeve të veta, dhe për rrjedhojë duke e eleminuar plotësisht konceptin e përgjegjësisë. Kjo do të thotë se për homoseksualistin, ne jemi njerëzit e dobët që mbahemi në pranga nga iluzione të tilla si Zoti, ndërgjegjia, komuniteti, solidariteti, familja, përgjegjshmëria, kujdesi, altruizmi etj. Dhe që të dalim nga ky batak dobësie, duhet të ndjekim predikimin e homoseksualistit, prat ë maksimizojmë lirinë duke shkatërruar çdo concept që kemi trashëguar nga njerëzimi i mëparshëm.
NJERIU QË SHNDERROHET NË SEND.
Shumë njerëz, me të drejtë, vendosin tí tolerojnë ose neglizhojnë homoseksualistët. Vendosin që tí lejojnë ATA të bëjnë jetën e tyre ashtu siç e duan. Një parim shoqëror shume i drejtë në demokraci. Nga ana tjetër, homoseksualistët nuk e respektojnë këtë pakt. Atyre nuk u intereson që të jenë të neglizhuar, sepse kjo nuk i kënaq, ata duan që të jenë të fokusuar, dhe për rrjedhojë të kenë vëmendje. Slogani “HOMOFOBIA ËSHTË SËMUNDJE SHOQËRORE” në mes të qytetit, tregon se ata kanë një axhendë. (kjo axhendë njihet botërisht si ‘The LGBT Agenda’ ). Axhenda e tyre, kërkon që me çdo kusht publiku tí japë vëmendje homoseksualistëve, në mënyrë që ata të faktorizohen, dhe infiltrohen si një pjesë normale e shoqërisë. Në këtë rast justifikimi i homoseksualistëve është se njeriu, duhet ta shfaqë gjithçka që ndjen. Duhet të tregojë të gjitha dëshirat e veta, duhet të jetë vetvetja dhe duhet nga ana tjetër që bota ta pranojë ashtu siç ai shfaqet. Homoseksualisti harron se njeriu, ka përjetueshmëri, njdenja personale, ndërgjegjie, mendime, reflektime, arsyetime dhe mbi të gjitha intimitet me qenien e vet. Ai harron se njeriu e ka të panatyrshme të thotë 100% të gjrave që i kalojnë nëpër kokë, dhe po kaq të panatyrshme që të shrehë të gjitha ndjenjat e veta. Për homoseksualistin, fakti që njeriu ruan intimitetin, është diçka e tmerrshme, sepse kjo mund të jetë e natyrshme, por minimizon lirinë dhe ndrysh ndjenjat. Predikimi i homoseksualistit, po ta shikojmë me vëmendje, ka për synim që njeriu të shkojë drejt sendëzimit, pra njeriu të bëhet send, objekt, si përshembull tavolina, apo jastëku, apo rrobat. Tavolina nuk ka intimitet, nuk ka përjetueshmëri, sepse sendi e shfaq jashtë gjithçka që është. Nëse ne do ta shfaqnim qenien tonë të brendshme dhe intime, atëhere nuk do të ishim gjë tjetër veçse sende. Njerëz që nuk arsyetojnë më, sepse arsyetimi është i të gjithëve, nuk kanë më ndjenja ekskluzive, sepse ato i përkasin të gjithëve sapo ne i shfaqim, do të ishim jo më qenie shoqërore, por qenie të përbashkëta.
DESIDERIZMI SI VIKTIMIZIM.
Për homoseksualistin, idhulli i vetëm gjysëm-hyjnor është Dionisi i mitologjisë greke. Dionisi ishte perëndia i qejfit dhe i shthurjes. Dionisi ishte individi që vepronte në përputhje të plotë vetëm me dëshirën e vet. Nën fasadën e emancipimit, axhenda LGBT na sugjeron të shkojmë drejt perëndimit, duke abuzuar kështu me termin, dhe duke na nxitur të besojmë se perëndimi është toka e desiderizmit, toka ku njeriu ndjek dëshirat e veta, cilatdo qofshin ato.
Epoka tradicionale, e krijoi Europën si qytetërimin që jetonte me sistemin e gjykimit “Ç’është e drejtë dhe ç’është e gabuar” dhe ky qytetërim pas iluminizmit, përqafoi një system të ri gjykimi, utilitarizmin: “Ç’është e leverdisshme dhe ç’është e paleverdisshme. Që me revolucionin seksual të viteve 1960, desideristët na kanë çuar drejt një epoke të re: “Ç’më pëlqen dhe ç’nuk më pëlqen”. Ky system i fundit referimi, e eleminon fare edhe logjikën e të gjykuarit, pasi fut në lojë sloganin “Shija është subjektive dhe për rrjedhojë askush nuk duhet të gjykojë askënd kur gjithkush bën ç’t’i pëlqejë.” Kjo shoqëri, ku nuk do të kishte as turp, as përgjegjshmëri, as ndërgjegjie, as racionalitet, dhe as ndjenja intime, është edhe ëndërra e homoseksualistit. Duke kërkuar që të ndjekë asgjë tjetër veçse dëshirat e veta me ç’do kusht, homoseksualisti i kërkon shoqërisë tolerancë dhe pranim. Kur shoqëria nuk ia jep këtë, atëherë ai e shndërron veten në viktimë. Viktimizohet, jo me logjikën se shoqëria nuk poi jep drejtësi, apo atë që i takon, por me logjikën se shoqëria nuk po e lejon të bëjë ç’të dojë.
NËNË TEREZA SI HOMOSEKSUALISTE
Në ligjërimin e axhendës LGBT, që kemi dëgjuar edhe në Shqipëri, mund të dallohen 3 slogane kryesore: 1- Ne duam të jetojmë në një botë ku të gjithë jetojnë të lumtur. 2- Ne duam të jetojmë në një botë ku askush nuk diferencohet dhe gjykohet. 3- Ne duam të jetojmë në një botë ku të gjithë të jenë të barabartë. Duke qenë se Nënë Tereza është edhe krenaria e Shqipërisë në botë, ne të gjithë kemi lexuar prej thënieve të saja që bëjnë thirrje për paqen në botë. Nënë Tereza ishte në koherencë të plotë me 3 sloganet e sapopërmendura. Edhe ajo e donte botën me njerëz të lumtur që jetojnë bashkë dhe madje ajo (prandaj edhe është aq e madhe) e jetonte fjalën. Ky kurth i ligjërimit homoseksualist, na bën që në mënyrë të pavetëdijshme, tek ne, turma, publiku, të asociohen mesazhet e tyre, me ato të tipit të Nënë Terezës. Kështu për një moment mund të bëhemi naivë e të themi se në fund të fundit asgjë të keqe nuk ka. Mirëpo kleçka qëndron tek premisa, tek gjeneza dhe origjina e kësaj mirësie të shprehur me anë të ligjërimit. Ata duan të na e bëjne Nënë Terezën homoseksualiste kur ndërkohë ajo nisej nga një premisë krejt tjetër. Për Nënë Terezën, njerëzimi duhet të jetonte i lumtur, sepse në drejtësinë e Zotit të gjithë janë të barabartë dhe të lumtur dhe secili zë vendin që i takon, kështu harmonia mbërrin perfeksionin. Premisa e homoseksualistëve niset nga besimi se të gjithë duhet të jetojnë të lumtur duke ndjekur jo dëshirën e Zotit, por dëshirën e vetvetes, pra për ta Zoti i ri, është vetvetja e tyre. Unë shpresoj që vërtetë të ndërgjegjësohemi mjaftueshëm se slogani “HOMOFOBIA ËSHTË SEMUNDJE SHOQËRORE” ka pasoja të tmerrshme ndaj të gjithve ne, reagojmë ose tolerojmë, sidoqoftë.